«Πρέπει να απεικονίσουμε την πραγματικότητα όπως είναι», λένε, τη στιγμή που τέτοια πραγματικότητα δεν υπάρχει και πολύ περισσότερο δεν υπήρξε ποτέ στη γη, γιατί η ουσία των πραγμάτων δεν είναι καταληπτή από τον άνθρωπο, αλλά αυτός αποδέχεται τη φύση έτσι όπως αυτή αντανακλάται στις ιδέες του, αφού περάσει μέσα από τις αισθήσεις του άρα, πρέπει να προωθήσουμε περισσότερο την ιδέα και να μην φοβόμαστε το ιδανικό.
Ο προσωπογράφος καθίζει, για παράδειγμα, το υποκείμενο του για να μπορέσει να ζωγραφίσει το πορτραίτο του, προετοιμάζεται, κοιτάζει. Γιατί το κάνει αυτό. Γιατί γνωρίζει πολύ καλά από την εμπειρία του ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να μοιάζει πάντα με τον εαυτό του και γι’ αυτό αναζητά τη «βασική ιδέα της φυσιογνωμίας του», τη στιγμή εκείνη που το υποκείμενο μοιάζει όσο το δυνατό περισσότερο με τον εαυτό του. Στην ικανότητα να αναζητήσει και να συλλάβει αυτή τη στιγμή, βρίσκεται το χάρισμα του προσωπογράφου. Άρα τί άλλο κάνει αυτός ο ζωγράφος από το να εμπιστεύεται την ιδέα του (ιδανικό) πιο πολύ από την πραγματικότητα;
Το ιδανικό είναι και αυτό πραγματικότητα, το ίδιο νόμιμη όσο και η περιρρέουσα πραγματικότητα.
(Ευχαριστούμε θερμά τo Κουίντα Art eMagazine, το Αθηνόραμα και το μπλόγκ Νanakos)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου